METALOTERAPIA

UZDRAWIANIE I LECZENIE METALAMI

Metaloterapia jest alternatywną starożytną dziedziną medycyny, znana już w dalekiej starożytności, 4-5 tysięcy lat p.e.ch. w Indii czy Egipcie. Korzenie metaloterapii mają swój początek w orientalnej medycynie ajurwedyjskiej. W XVI wieku zajmował się nią także Paracelsus. Nauka ta zakłada leczenie chorób poprzez zastosowanie metali na chorą część ciała. Dzięki swoim właściwościom fizyko – chemicznym mogą one wpływać na nasz organizm oraz zapobiegają chorobom poprzez stosowanie metali, głównie jako pierwiastków śladowych, mikroelementów w diecie. Wszystkie istoty żyjące otoczone są polem magnetycznym własnym oraz wytworzonym przez żelazowe jądro planety. Te dwa pola regulują aktywność komórek oraz całego ciała wpływając na prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Złoto ma szczególne zasługi w tym zakresie i uważane jest do dziś jako ważny czynnik leczniczy i upiększający. Picie płynu z dodatkiem złotego proszku, uważano dawniej, za moc leczącą i przywracającą młodość i dającą długie i zdrorwe życie. Innymi ważnymi w uzdrawianiu metalami są także: miedź, srebro, cynk, krzem. Ich włókna wykorzystuje się współcześnie do tworzenia zdrowotnej bielizny tak zwanej aktywnej do której to grupy zaliczamy rajstopy. Połączone włókna miedzi, krzemu, cynku - stymulują mikrokrążenie żylne, eliminują tłuszcz, uśmierzają ból, łagodzą stany zapalne. Metaloterapia jest starożytną dziedziną nauki, której podstawy – dzięki współczesnym badaczom - są z powodzeniem łączone z najnowszymi technologiami dla zdrowia i dobrego samopoczucia pacjentów. 

Złoto towarzyszy człowiekowi od niepamiętnych czasów. Niemałą rolę odegrało w historii i gospodarce. Służyło jako pieniądz, wykonywano z niego insygnia koronacyjne, liczne ozdoby, a nawet przedmioty kultu religijnego. Wierzono w jego cudowną, uzdrawiającą moc i w to, że zawiera w sobie tajemnicę długiego życia. Uważano, że picie dodanego do płynu złotego proszku uleczyć może wszelkie choroby i przywróci młodość. Wielu wielkich medyków stosowało złoto w celach leczniczych. Wierzono, że usuwa ono hemoroidy, grzybice i wrzody, usuwano nim przykry zapach z ust oraz leczono trąd. Złoto stosowali Paracelsus, Angelo Sala i Villanova. Uważali, że pomaga ono na dolegliwości serca, działa przeciw puchlinie wodnej, odrze, a nawet wzmacnia ludzką skórę. Najoryginalniejsze zastosowanie dla złota znalazł Johaan Glander. Leczył on nim nie tylko ludzi, ale złotym proszkiem zmieszanym z wodą poił drób i podlewał kwiaty. Bogaci ludzie pozwolić sobie mogli na kurację solami złota, związkami niesłychanie łatwo rozpadającymi się. Królowa Maria Medycejska leczyła w ten sposób bóle zębów, a Izabela Bawarska odchudzała się, jedząc powidła z solami złota. Panowie zapewne chętniej w ramach kuracji sięgali po zawierające złoto nalewki. Historia zanotowała, że leczył się tak Ludwik XI. Wiedza o leczniczej mocy tego kruszcu przetrwała do czasów współczesnych. Okazuje się, że złoto ma pewne istotne właściwości lecznicze, a współczesna medycyna alternatywna stosuje je w leczeniu chorób wenerycznych i zainfekowanych ran. 

Antybakteryjne działanie miedzi i cynku oraz ochronne, zmiękczające i uśmierzające działanie krzemu zostało potwierdzone, a ich właściwości lecznicze wykorzystuje się w przypadku grzybic, bóli kostno-stawowych, odmrożeń, a nawet przy usuwaniu nagromadzonych w organizmie płynów i toksyn. W dolegliwościach tych stosuje się często tkaniny utkane z dodatkiem metali robiąc z nich stopki terapeutyczne. Są one szczególnie przydatne dla ludzi, którzy uskarżają się na przykry zapach swoich stóp lub mają odciski. Włókna krzemu i miedzi pomogą w niwelowaniu zapachu, a krzem zmiękcza odciski i zmniejsza ból, jaki one powodują. Noszenie takich stopek poprawia też krążenie krwi w nogach. Tkaniny z dodatkiem cynku i miedzi pozwalają też złagodzić bóle mięśniowe i kostno-stawowe. Dzieje się tak na skutek przerwania drogi przesyłania impulsów z receptorów bólu do mózgu. Tkanin z dodatkiem cynku, miedzi i krzemu używa się też do produkcji bielizny modelującej ciało. Wplecione w mikrofibrę włókna tych metali wykonują mikromasaż i drenaż limfatyczny. Usprawnia to krążenie, przyspiesza wydalanie płynów z organizmu i zmniejsza cellulit. 

Siedem metali znanych w alchemii to: 

1. ZŁOTO - (Apollo-Słońce), 
2. SREBRO - (Diana-Księżyc), 
3. RTĘĆ - (Mer kury), 
4. MIEDŹ - (Wenus), 
5. ŻELAZO - (Mars), 
6. CYNA - (Jowisz)
7. OŁÓW - (Saturn).

We współczesnym leczeniu mikroelementami stosuje się żelazo, miedź, cynk, selen, chrom, magnez oraz krzem. Natomiast cyna, ołów (na zdjęciu), rtęć, nikiel, molibden czy wanad są stosowane rzadko lub nie stosuje się ich prawie wcale, ze względu na toksyczność oraz dlatego, że nie udowodniono w pełni ich właściwości leczniczych jako mikroelementów, chyba że jako trucizny przy niektórych ciężkich chorobach (rtęć). 

CYNA (Sn) - pełni ważne funkcje w procesach przemianiy materii. Jej niedobór może być przyczyną zaburzeń wzroku, wypadania włosów oraz gorszego przetwarzania pokarmów. Cyna jest konieczna jako czynnik wzrostu, choć jej funkcje nie są jak dotychczas do końca wyjaśnione. Występuje w wielu tkankach ludzkich, a szczególnie w korze nadnerczy, w mózgu, wątrobie, tarczycy i w śledzionie. W nadmiernych ilościach nie jest pożądana i organizm broni się przed zatruciem cyną poprzez wydalanie nadmiernych ilości poprzez nerki.

CYNK (Zn) - niezbędny w procesach mineralizacji kości i gojenia się ran. Reguluje poziom insuliny we krwi, bierze udział w procesach odpornościowych. Jest składnikiem enzymu: anhydrazy węglanowej, więc ma wkład w utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej krwi oraz także kofaktorem ważnego enzymu: dehydrogenazy alkoholowej, który bierze udział w metabolizowaniu alkoholu przez organizm. Niedobór cynku prowadzi do cukrzycy, zaniku mięśni, wypadania włosów i zaburzeń w procesie gojenia się ran. Cynk jest niezbędnym czynnikiem i dla organizmu kobiety, ponieważ wchodzi w skład receptorów estrogenów, regulując tym samym wszystkie estrogeno-zależne procesy. Cynk jest niezwykle ważny dla czynności grasicy i normalnego stanu układu immunologicznego organizmu. Ponadto, będąc składnikiem białka transportującego retinol, cynk razem z witaminą A (i witaminą C) zapobiega osłabieniu układu immunologicznego, stymulując syntezę przeciwciał i wykazując działanie przeciwwirusowe. Cynk przyspiesza gojenie się ran i owrzodzeń, bierze udział w procesach smakowych i węchowych, jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania centralnego układu nerwowego, w tym także w procesach zapamiętywania. Wpływa on bezpośrednio na produkcję i funkcjonowanie insuliny, a tym samym na całe spektrum insulino-zależnych procesów. U mężczyzn bierze on udział w syntezie testosteronu i czynności gruczołów płciowych. W związku z tym obserwuje się zależność między poziomem cynku w organizmie a potencją. W przypadku dzieci w okresie wzrostu, szczególnie podatnych na infekcje, dostarczenie organizmowi cynku powoduje wzmocnienie systemu immunologicznego oraz ogólną poprawę stanu zdrowia; cynk jest także niezwykle skuteczny w przypadku osłabienia oraz trudności z koncentracją. 

MIEDŹ (Cu) - niezbędna w biosyntezie hemoglobiny. Jest składnikiem dysmutazy nadtlenkowej (enzymu usuwającego nadtlenki), oksydazy cytochromowej (bardzo istotny enzym w oddychaniu tlenowym komórki) i oksydazy askorbinianowej (enzym ważny dla szeregu przemian metabolicznych). Niedobór miedzi powoduje anemię (niedokrwistość). Połączenie miedź-złoto-srebro zalecane jest w przypadku osłabienia organizmu co nie zwalnia to jednak ze stosowania każdego z tych pierwiastków z osobna.

SREBRO (Ag) - posiada wyraźne działanie bakteriobójcze, antyseptyczne, przeciwzapalne i ściągające. Srebro jest bakteriobójczym metalem, skutecznym w zwalczaniu 650 rodzajów bakterii. Mikroorganizmy te nabywają odporność na działanie praktycznie wszystkich antybiotyków, ale nie są w stanie uodpornić się na działanie srebra. Ponadto srebro działa antybiotycznie w stosunku do licznych pierwotniaków a nawet wirusów. Przypuszcza się, że hamuje ono czynność enzymów kontrolujących przemianę energetyczną wielu czynników czynników infekcyjnych. 

ZŁOTO (Au) - pierwiastek zaliczany do grupy mikroelementów stanowiących składnik organizmu człowieka. Ponieważ złoto występuje w organizmie jedynie w śladowych ilościach, przez wiele źródeł w literaturze nie jest uwzględniane. Ponadto jego rola i znaczenie dla organizmu nie jest jeszcze przez naukę w pełni poznana. Wiadomo, że złoto usprawnia system immunologiczny i że jest stosowane w przypadkach schorzeń reumatycznych (np. tzw. złote zastrzyki). Ponadto wiadomo, że złoto jest niezbędne w terapii różnych stanów zapalnych. Z doświadczeń badawczych wynika, że złoto może być stosowane w końcowej fazie terapii prawie wszystkich schorzeń oraz w procesie regeneracji tkanki np. nerwowej, mięśniowej itp. Wzmacnia bakteriobójcze działanie srebra. Złoto metaliczne w odróżnieniu od pochodnych organicznych, wykorzystywanych jako preparaty lecznicze jest nietoksyczne. Nie wykluczony jest udział złota w normalizacji procesów immunologicznych w organizmie. 

ŻELAZO (Fe) – składnik hemoglobiny – czerwonego barwnika krwi, który przenosi tlen do tkanek. Poza tym, wchodzi w skład barwnika oddechowego mięśni – mioglobiny. Jest kofaktorem peroksydaz i katalaz - enzymów które usuwają z komórek toksyczny nadtlenek wodoru. Niedobór żelaza objawia się anemią czyli zbyt niską zawartością hemoglobiny we krwi. Pojawia się też wtedy bezsenność, ciągłe zmęczenie, zaburzenia pamięci i koncentracji. Podstawowa masa żelaza jest związana w hemoglobinie, w postaci hemu. Związki zawierające żelazo odgrywają ważną rolę w funkcjonowaniu układu immunologicznego, zwłaszcza - odporności komórkowej. Najbardziej jawną formą objawów niedoboru żelaza jest anemia niedoborowa, za którą mogą się kryć poważne zaburzenia (np. przewlekła utrata krwi w krwotokach wewnętrznych). W niedoborze żelaza obserwuje się bladość powłok skórnych, stwardnienie naczyń, dysfagię, uszkodzenia śluzówki jamy ustnej i żołądka oraz deformacje i zmniejszenie grubości paznokci. 

MIEDŹ - Znaczenie biologiczne 

Miedź (Cu, łac. cuprum) – pierwiastek chemiczny, z grupy metali przejściowych układu okresowego. Nazwa miedzi w języku angielskim pochodzi od Cypru, gdzie w starożytności odkryto ten metal. Miedź, cuprum, Cu, to metal półszlachetny, znany już w czasach prehistorycznych, stanowi najlepszy, po srebrze, przewodnik ciepła i elektryczności. Początkowo nazywano go metalem cypryjskim (łac. cyprum aes), a następnie cuprum. Posiada 26 izotopów z przedziału mas 55-80. Trwałe są tylko dwa: 63 i 65. Występuje w skorupie ziemskiej w ilościach 55 ppm. W naturze występuje w postaci rud oraz w postaci czystej jako minerał - miedź rodzima. Miedź rodzima jest rzadko spotykana. Głównym źródłem tego metalu są minerały: – siarczki: [chalkopiryt (CuFeS2), chalkozyn (Cu2S), bornit (Cu5FeS4)] i węglany - azuryt (Cu3(CO3)2(OH)2), malachit (Cu2CO3(OH)2). Miedź, obok żelaza odegrała wyjątkową rolę w rozwoju cywilizacji ludzkiej. Epoka brązu zawdzięcza swoją nazwę jednemu ze stopów miedzi. Pierwiastek ten znany jest od starożytności, od kiedy to był podstawowym składnikiem brązów. W języku polskim słowo miedź pojawiło się w czasach prasłowian. Według jednej z hipotez, wywodzi się od słowa "miód" ze względu na podobny kolor. Natomiast od słowa "miedź" pochodzi wyraz "miednica". Rury wykonane z miedzi są trwałe, odporne na przekłuwanie i ścieranie, nie kruszeją z wiekiem. Miedź dzięki swej nieporowatej strukturze chroni wodę pitną przed wieloma zanieczyszczeniami, na przykład produktów przemysłu petrochemicznego, czy środków owadobójczych. Biostatyczne właściwości miedzi hamują rozwój bakterii na jej powierzchni, co zapobiega szerzeniu się chorób. Oprócz trwałości, miedź ma także właściwości odkażające. Zabija lub ogranicza rozwój bakterii, wirusów, pasożytów, grzybów oraz innych zagrażających życiu organizmów wodnych.

Z punktu widzenia żywienia, najwięcej miedzi znajduje się w nieprzetworzonych produktach spożywczych. Miedź występuje powszechnie w wielu organizmach roślinnych i zwierzęcych. Szczególnie dużo jest jej w sałacie, grzybach, owocach morza, w chlebie gruboziarnistym(razowym), warzywach strączkowych, owocach awokado i kiwi. Sporą zawartość miedzi mają także ostrygi i homary, nasienie ssaków, wołowina i podroby. Zwykle miedź z produktów zwierzęcych jest gorzej przyswajana. Miedź jest mikroelementem występującym w centrach aktywnych wielu enzymów. Znajduje się tam, ze względu na łatwość pobierania i oddawania elektronu w czasie zmiany stopnia utlenienia. Potrzebna jest do tworzenia się krwinek czerwonych, wchodzi w skład hemocyjaniny, wpływa pozytywnie na błonę otaczającą komórki nerwowe, bierze udział w przesyłaniu impulsów nerwowych. Wchodzi w skład enzymu o działaniu przeciwutleniającym, zwanego dysmutazą ponadtlenkową, chroniącego błony komórkowe przed wolnymi rodnikami. Ponadto bierze udział w tworzeniu tkanki łącznej (wiązania krzyżowe w cząsteczkach kolagenu i elastyny katalizowane przez oksydazę lizylową) i syntezie prostaglandyn, związków zwanych hormonami miejscowymi, wpływających między innymi na czynność serca i ciśnienie tętnicze krwi.

Minimalne dzienne spożycie miedzi wynosi 0,5 ppm. Genetycznie uwarunkowany defekt metabolizmu miedzi prowadzi do wystąpienia schorzenia nazywanego chorobą Wilsona (zwyrodnienie wątrobowo-soczewkowe). Niedobór miedzi może stać się przyczyną niedokrwistości, ponieważ zbyt mała ilość tego pierwiastka powoduje gorsze wchłanianie żelaza i zmniejszenie liczby czerwonych krwinek. Ponadto przypuszcza się, że powoduje uszkodzenie serca i tętnic, zaburzenia pracy systemu nerwowego, np. mrowienia, brak koncentracji. Niewystarczająca ilość miedzi obniża również ilość białych krwinek, a zatem zmniejsza odporność organizmu. Niedobór miedzi zaburza również gospodarkę lipidową organizmu - powoduje wzrost poziomu trójglicerydów we krwi, niealkoholowe stłuszczenie wątroby (NASH) oraz zaburzenia syntezy dopaminy i melaniny, które objawiają sie złym samopoczuciem i opalaniem sie nie na brązowo tylko na różowo z oparzeniami słonecznymi, rysami schizoidalnymi w psychice. 

Wchłanianie miedzi podobnie jak jonów innych metali w przewodzie pokarmowym jest blokowane przez białka mleka i jaj oraz warzywa krzyżowe zawierające duże ilości związków siarki (np. kapusta, cebula, por, czosnek, gorczyca). Spożywanie tych produktów łącznie z pokarmem o dużej zawartości miedzi znacząco zmniejsza wchłanianie tego pierwiastka przez organizm. Owoce morza obok miedzi zawierają bardzo dużo cynku, który całkowicie blokuje wchłanianie miedzi, stąd jej częsty niedobor u osób na dietach rybnych. Spożywanie nadmiaru miedzi prowadzić może do zaburzeń pokarmowych i uszkodzenia wątroby. Może to mieć miejsce w przypadku spożywania wody pitnej o niskiej twardości lub niskim pH dostarczanej miedzianą instalacją wodociągową bo woda taka wypłukuje miedź z instalacji. Dawka śmiertelna miedzi zawarta jest w około 30 g siarczanu miedzi. Znośne górne spożycie wynosi 10 mg/dzień dla dorosłych. Objawy zatrucia miedzią są podobne do zatrucia arszenikiem. W przypadku podejrzenia zatrucia podaje się albuminę jako mleko lub białko jaj, co blokuje przyswajanie miedzi. 

Miedź odgrywa ważna rolę w procesach biosyntezy hemu a więc i hemoglobiny. Jej niedobór, także jak i żelaza, może doprowadzić do powstania anemii. Miedź wchodzi w skład oksydazy cytochromowej - końcowego enzymu łańcucha oddechowego mitochondriów. W związku z czym jest ona niezbędna w procesie wytwarzania energii w komórce. Miedź odrywa ważną rolę w antyoksydacyjnej ochronie organizmu, ponieważ razem z cynkiem wchodzi w skład antyoksydacyjnego enzymu tkankowego - dysmutazy nadtlenkowej (SOD) i antyoksydacyjnego białka osocza krwi - ceruloplazminy, które jest nośnikiem tego metalu. Miedź posiada właściwości przeciwzapalne i antyseptyczne (być może dzięki właściwościom antyoksydacyjnym). Reguluje przemianę katecholamin, serotoniny, tyrozyny, melaniny, sprzyja wzrostowi aktywności insuliny i lepszego wykorzystania węglowodanów. Mikroelement ten bierze udział w tworzeniu struktury białek tkanki łącznej - kolagenu i elastyny, które stanowią strukturalne komponenty tkanki kostnej i chrzęstnej, skóry, płuc oraz ścianek naczyń krwionośnych. Stąd też niedobór miedzi może doprowadzić do tworzenia się tętniakowatych poszerzeń aorty i naczyń krwionośnych mózgu. Z tego samego powodu niedobór miedzi doprowadza do demineralizacji tkanki kostnej i osteoporozy. Miedź bierze udział w tworzeniu otoczek mielinowych nerwów, których degeneracja doprowadza do stwardnienia rozsianego i do innych poważnych zaburzeń układu nerwowego.

Podstawowe źródła miedzi w pokarmach 

• nasiona słonecznika,
• nasiona soi,
• orzechy,
• płatki owsiane,
• suche nasiona roślin strączkowych,
• pieczywo ciemne,
• kasza,
• warzywa (dynia, cykoria),
• owoce (cytryny, agrest, maliny, morele). 

Wtórne źródła miedzi w pokarmach

• ryby,
• podroby,
• wątroba,

Miedź Pokonuje Gronkowca! 

Leczenie miedzią stosowane jest już od wieków. Wykorzystuje się miedź na różne sposoby w walce z chorobami. Najnowsze badania udowadniają, że miedź jest metalem stojącym na czele listy skutecznych środków w walce z jedną z bardziej niebezpiecznych i zjadliwych szpitalnych bakterii - Clostridium Difficile. W ostatnich latach Clostridium difficile stała się jedną z najczęstszych na świecie przyczyn infekcji szpitalnych. Tylko w USA powoduje około 3 milionów przypadków biegunki i zapalenia jelit i od 5000 do 20 000 zgonów co roku, a liczby te rosną. Wykazano też jej skuteczność miedzi w walce z gronkowcem złocistym (na zdjęciu) i innymi groźnymi bakteriami i dlatego miedź została oficjalnie zarejestrowana przez amerykańskie władze odpowiedzialne za politykę dotyczącą środowiska naturalnego jako środek o działaniu przeciwdrobnoustrojowym!

W Polsce promowaniem korzyści płynących ze stosowania miedzi dla współczesnego społeczeństwa zajmuje się Polskie Centrum Promocji Miedzi (PCPM), dążące do zwiększenia konsumpcji wyrobów z miedzi i jej stopów. Zastosowanie miedzi ma duże znaczenie dla ochrony naturalnego środowiska człowieka. Takie cechy jak odporność na korozję, bakteriostatyczność i możliwość ponownego przetwarzania czyni miedź przyjaznym naturalnemu środowisku człowieka i ma bezpośredni wpływ na jego zdrowie. Według danych Europejskiego Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób, każdego roku w Europie odnotowuje się 3 miliony przypadków zakażeń szpitalnych, z których około 50.000 kończy się śmiercią. Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) wyraziła zgodę na rejestrację miedzi jako środka skutecznie obniżającego liczbę szkodliwych bakterii, które są odpowiedzialne za wywoływanie infekcji potencjalnie groźnych dla życia ludzkiego. Oznacza to, że po raz pierwszy w historii, miedź, mosiądz oraz brąz mogą być legalnie promowane jako substancje o właściwościach prozdrowotnych, gdyż odgrywają kluczową rolę w walce z zakażeniami szpitalnymi. Miedź jest pierwszym i jedynym litym surowcem, który kiedykolwiek został zarejestrowany przez EPA jako posiadający takie właściwości. 

Rejestracja miedzi jako leku poprzedzona była trwającymi rok, szeroko zakrojonymi testami laboratoryjnymi, które wykazały, że powierzchnie wykonane ze stopów miedzi są nadzwyczajnie skuteczne w eliminowaniu pięciu różnych szczepów bakterii, włączając w to szpitalnego supermikroba - MRSA czyli metycylionoopornego gronkowca złocistego. Pozostałe szczepy to: gronkowiec złocisty, gram-ujemna tlenowa pałeczka jelitowa, pałeczka okrężnicy typu O157:H7 i gram-ujemna pałeczka ropy błękitnej. Zanim Agencja Ochrony Środowiska Stanów Zjednoczonych (EPA) oficjalnie uznała prozdrowotne działanie miedzi, w Wielkiej Brytanii na Uniwersytecie w Southampton przeprowadzono badania, które pokazały, że żywotność szczepów MRSA na powierzchni ze stali nierdzewnej wynosi aż do trzech dni, podczas gdy te same szczepy na powierzchni z miedzi giną w ciągu zaledwie 90 minut. W kilku szpitalach na całym świecie przeprowadzane są obecnie dodatkowe masowe testy, których celem jest potwierdzenie bakteriobójczych właściwości miedzi w warunkach klinicznych. Często dotykane przedmioty takie jak: klamki drzwiowe, poręcze oraz armatura sanitarna są zastępowane innymi wykonanymi ze stopów miedzi, po to by zaobserwować w jakim stopniu wpłynie to na zmniejszenie liczby patogenów chorobotwórczych na oddziałach szpitalnych. Przeprowadzane testy kliniczne dowodzą wysokiej skuteczności miedzi, mosiądzu i brązu jako substancji skutecznych w walce z groźnymi dla zdrowia ludzkiego patogenami. Wspomogą dodatkowo bardziej tradycyjne metody zapobiegania zakażeniom takie jak dezynfekcja czy mycie rąk. Kultura epoki brązu czyli też miedzi, była zatem jak najbardziej prozdrowotna i jak widać nauka to potwierdza.

Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Southampton stwierdzili, że powierzchnie miedziane mają zdolność unicestwiania i zabijania bakterii Clostridium Difficile, odpowiedzialnej za niemal wszystkie rodzaje infekcji jelitowych, od łagodnej biegunki do poważnych, a nawet śmiertelnych zapaleń jelit, jakie zdarzają się w szpitalach i po antybiotykoterapii. Badacze pod kierownictwem Profesora Bill'a Keevil'a dowiódł, że szczepy bakterii C. Difficile umieszczone na powierzchni stopów miedzi zginęły w przeciągu jednego lub dwóch dni zależnie od rodzaju stopu miedzi i jej zawartości w stopie miedź na czele listy skutecznych środków w walce z tą bakterią. Na powierzchni ze stali nierdzewnej szczepy tej samej bakterii były nadal żywe po tygodniu. Bakteria C. Difficile tworzy przetrwalniki, które są odporne na szereg środków dezynfekujących, w tym także na żel na bazie alkoholu, który jest zalecany jako środek odkażający do częstego stosowania w szpitalach. Formy przetrwalnikowe bakterii C. Difficile cechuje zdolność długotrwałego utrzymywania się nawet w niezbyt sprzyjającym środowisku, co sprawia, że gwałtownie wzrasta liczba szpitalnych infekcji wywołanych tą bakterią.

Więcej na temat uzdrawiania metalami dowiesz się na warsztatach:

http://ajurweda.blogspot.com/p/warsztaty.html

© Wszelkie prawa do publikacji zastrzeżone przez: ajurweda.blogspot.com